Στον ύστερο 19ο αιώνα ονομαζόταν έτσι η περιοχή της κοίτης του Ιλισού πάνω από το Ζάππειο, όπου ήταν μαζεμένα κέντρα διασκέδασης με ξένες αρτίστες, τις λεγόμενες Τούμπλες ή Μαρίκες, που αποτελούσαν τη φαντασίωση των Αθηναίων. Τα κέντρα αυτά λέγονταν και παριλίσια θεάματα. Η ονομασία Άντρο των Νυμφών έχει δοθεί, βέβαια, σε διάφορες τοποθεσίες μέσα στη φύση, λ.χ. σε σπήλαια ή άλλους τόπους, λ.χ. σε αυτήν, αλλά διαλέγω αυτή τη συγκεκριμένη χρήση γιατί αναφερόταν σε αστικό περιβάλλον και στα θέλγητρα από αρτίστες και όχι από τη φύση.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Στην περιοχή του Ιλισού κάτω από το Ζάππειο τα θέατρα συγκέντρωναν πολύ κόσμο, γιατί οι επιχειρηματίες είχαν την έμπνευση να φέρουν ξένες καλλιτέχνιδες, που βέβαια συγκίνησαν τους Αθηναίους. Οι περίφημες "Τούμπλες", όπως τις έλεγαν, από μόνο το γεγονός ότι το τραγούδι κάποιας ξένης τελείωνε με τη λέξη "τούμπλα", έγιναν οι σειρήνες για το κοινό, που δίψαγε να δει και να ακούσει κάτι διαφορετικό από ό,τι είχε μέχρι τότε απολαύσει από τα δημόσια θεάματα της μικρής πρωτεύουσας. Και φυσικά ο τόπος αυτός δεν άργησε να γίνει και τόπος ακολασίας, γιατί ακούστηκαν εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα τέρατα και σημεία. Δεν ήταν λίγοι οι Αθηναίοι που ξεμυαλίστηκαν από τις ξένες τραγουδίστριες και στον βωμό του έρωτα θυσίασαν και χρήμα και τιμή. Διαλύθηκαν οικογένειες, έγιναν διπλωματικά επεισόδια και προκλήθηκαν παρεξηγήσεις μεταξύ φίλων. Ακόμη και σε εγκλήματα οδήγησε αυτό το περιβόητο "Άντρον των Νυμφών", που βέβαια δίκαια το έλεγαν και "Άντρον της Ακολασίας". [...] Εκεί τελικά δημιουργήθηκε ένα συγκρότημα κέντρων αναψυχής και θεάτρων που πραγματικά κέρδισε όλη σχεδόν την κοσμική τότε αθηναϊκή κοινωνία. Η παρουσία και πολλών λογοτεχνών και ποιητών, που δεν παρέλειψαν να γράψουν για το "Άντρον των Νυμφών", έκανε τον κόσμο να πλάθει με τη φαντασία του κάθε είδους παραμύθι. Πολλές οικογένειες της Αθήνας απέφευγαν να περάσουν από εκείνα τα μέρη, όταν έβγαιναν σε περίπατο μαζί με τα παιδιά τους, γιατί φοβόντουσαν ότι θα αντικρίσουν σκηνές πρόστυχες, ότι θα δούνε πράγματα που δεν πρέπει να βλέπονται και κυρίως δεν ήθελαν να δουν τα παιδιά τους τις ξένες χορεύτριες και τραγουδίστριες, που ήταν, λέγανε, στα φερσίματά τους αδίστακτες. Ό,τι πιο εξωφρενικό και τερατώδες άκουγες να λένε για οι απλές γυναίκες της Αθήνας για τα κέντρα που είχαν δημιουργηθεί πλάι στην κοίτη του Ιλισού. Και πολλές από αυτές όρκιζαν τους γιους τους να μην πηγαίνουν εκεί για να μην καταστραφούν. Αλλά η χρυσή νεολαία μαζί με τον ποιητή Παράσχο γλεντούσε μέχρι πρωίας. Πολλών νέων οι καρδιές είχαν ματώσει από τις ξένες πριμαντόνες που χόρευαν και χαλούσαν τον κόσμο πάνω στη σκηνή των θεάτρων. Αγκαλιές λουλούδια τους κουβαλούσαν στα παρασκήνια και συχνά διέθεταν άφθονο χρήμα για να τις δελεάσουν. Τα ερωτικά θύματα αυτών των σειρηνών, που είχαν στήσει τις παγίδες τους στα κέντρα αναψυχής του Ιλισού, δεν ήταν λίγα. Σε πολλές οικογένειες δημιουργήθηκαν προβλήματα και χρειάστηκε πολύς κόπος για να μπορέσουν κάποια αμούστακα παιδιά, νέοι με ενθουσιασμούς και ρομαντική διάθεση, να ξεμπλέξουν από τα δίχτυα των ξένων γυναικών, που πέρασαν στην Αθήνα καλά, γιατί έβγαλαν χρήματα και διασκέδασαν με την ερωτική δίψα των ανθρώπων. (Γιάννης Καιροφύλας, Η ρομαντική Αθήνα, Φιλιππότης, Αθήνα 1996, σ. 176-177).