Το μεταμοντέρνο χίψτερ μπακάλικο. Καθώς το μπακάλικο ήταν η φάση πριν από το μαζικό σούπερ μάρκετ, οι χιψτεράδες ανατρέχουν πάλι σε αυτό ως σε βιντατζιά. Το μεταμπακάλικο μπορεί να περιέχει ψαγμένα προϊόντα που δεν τα βρίσκεις στις μαζικές υπεραγορές, παραπέμπει με την αισθητική του στις δεκαετίες του 1960-1980, αλλά με μια ειρωνική τροπή (ironic twist).
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη. Το φάντασμα του χιπστερισμού. Η νέα φυλή δεν είναι ο ορισμός ενός νέου μουσικού κινήματος όπως οι ρέιβερ με τα βαμμένα μαλλιά και τις πλατφόρμες παπούτσια που ξημεροβραδιάζονταν στο Αλσος, στα Οινόφυτα, στο Plus Soda. Δεν έχει την αφέλεια και τον ρομαντισμό των χίπις. Δεν είναι τα καλωδιωμένα παιδιά των εταιρειών των 90s που περιέγραψε ο Μπρετ Ιστον Ελις. Δεν έχει την επίπλαστη αγριάδα των μηχανόβιων που ρεύονταν με μπίρες και άκουγαν Motorhead. Oι χίπστερ σήμερα είναι όλα τα παραπάνω και τίποτε από αυτά. Είναι ίσως η φυλή της καχυποψίας και της online πρόσβασης παντού. Οι νέοι liberal της πόλης.
Είναι τα νέα παιδιά της πόλης που ενσωματώνουν (ή νομίζουν ότι μπορούν να ενσωματώσουν) όλες τις τάσεις, και όταν αυτές εξελίσσονται σε κυρίαρχες να της αναιρούν και να τις αντιπολιτεύονται έχοντας ήδη πηδήξει αισθητική πίστα. Ποτέ άλλοτε ένα νεανικό ρεύμα δεν ήταν τόσο παρόν, χωρίς να το παραδέχεται. Και όμως, στη νησίδα της Αβραμιώτου, στα Ανω Πετράλωνα, στον Κολωνό, οι χίπστερ στρίβουν με σχολαστικότητα τα τσιγάρα τους, κάνουν ποδήλατο, ψωνίζουν βιολογικά προϊόντα από ψαγμένες λαϊκές αγορές, ξέρουν απέξω τα νέα συγκροτήματα της Αγγλίας, έχουν μούσι, ατημέλητο (επιμελώς) στυλ. Είναι σνομπ στο λαϊκό, ακόμη κι αν δείχνουν έτοιμοι από καιρό ακόμη και αυτό να το προσεταιριστούν.
Οι χίπστερ είναι τα παιδιά του καιρού μας, με αλυσιδωτές αδιανόητες σπουδές, όπως μετα-φοιτητές μιας pop κουλτούρας που τα «χωράει» όλα. Και αυτή η φυλή δείχνει η πιο συνεπής του καιρού μας. Δεν φοράει το μεταπολιτευτικό αμπέχονο, ούτε το κοστούμι του γιάπη και των υπό εξαφάνιση golden boys της δεκαετίας του 2000. Ο ιστορικός του μέλλοντος αναπόφευκτα θα χαρτογραφήσει το νέο λαϊφστάιλ. Ενδεχομένως θα συμπεράνει ότι και Το Ποτάμι υπήρξε εν μέρει η πολιτική του έκφραση. Θα ανατρέξει σε φωτογραφίες και selfies από αναπαλαιωμένα καφενεία και μετα-μπακάλικα, από συναυλίες στο Six Dogs και θεματικές διαλέξεις στο Bios. Και θα δει με μελαγχολία ότι αυτή η δήθεν «απενοχοποίηση» των γούστων και των συμπεριφορών δεν ήταν παρά μια μορφή απελπισίας. (Δημήτρης Μανιάτης).