Εγκαταλειμμένο εργοστάσιο στον Κολωνό, όπου διέμεναν πρόσφυγες και μετανάστες μετά το 2002.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Την άνοιξη του 2002, οι ακτιβιστές πραγματοποίησαν την πρώτη τους επίσκεψη σε ένα παλιό εργοστάσιο στον Κολωνό, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες των Γιατρών του Κόσμου, διέμεναν περισσότεροι από 200 πρόσφυγες. Rat Hotel, δηλαδή "Ξενοδοχείο Αρουραίος", αποκάλεσε στους ακτιβιστές τον χώρο ένας από τους κατοίκους του, παραπέμποντας στις κακές συνθήκες που επικρατούσαν. Με αυτό το όνομα ή ως "το εργοστάσιο", λόγω της πρότερής του λειτουργίας, αναφέρονταν στον χώρο οι ακτιβιστές της ΕΕΑ. Στο Rat Hotel έμεναν αποκλειστικά άντρες οι οποίοι προέρχονταν από το Ιράν, το Ιράκ και την Τουρκία.
Επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Rat Hotel μαζί με ακτιβιστές της ΕΕΑ τον Αύγουστο 2002, ενώ είχα ήδη ακούσει πολλά για το μέρος και τις συνθήκες διαβίωσης. Ωστόσο, το θέαμα που αντίκρισα ξεπερνούσε κάθε περιγραφή. Το παλιό εργοστάσιο ήταν ένα ημι-κατεδαφισμένο κτίριο, από το οποίο είχαν απομείνει μόνο ο σκελετός του κτιρίου και η ετοιμόρροπη οροφή. Στο οικόπεδο ξεχώριζαν παλιοσίδερα και ένα παλιό αυτοκίνητο με σκουριασμένες λαμαρίνες και σκασμένα λάστιχα, ανάμεσα σε σωρούς από σκουπίδια, σκισμένες σακούλες απορριμμάτων και μπάζα. Λάσπες και λύματα σχημάτιζαν λίμνες σε ολόκληρο τον χώρο. Μέρος του παλιού εργοστασίου είχε καταρρεύσει και ένας κόκκινος σταυρός σε μια ετοιμόρροπη κολόνα προειδοποιούσε απειλητικά για την καταλληλότητα του κτιρίου. Κάτω από τη στέγη είχαν στηθεί αυτοσχέδιες παράγκες με τοίχους από χαρτόκουτα και σανίδες. Σε καθεμιά από αυτές, οι οποίες αποτελούσαν αυτόνομες οικιακές μονάδες, έμεναν τρεις ή περισσότεροι άντρες. Οι άντρες κοιμούνταν στο πάτωμα και στους τοίχους είχαν κρεμασμένες φωτογραφίες γυναικών και τοπίων από περιοδικά, καθώς και τα ρούχα τους. Δίπλα βρισκόταν ένα αυτοσχέδιο κατάστημα με είδη πρώτης ανάγκης - χαρτιά υγείας, λιγοστές κονσέρβες, τσιγάρα- που διαχειριζόταν ένας άντρας από το Ιράκ. Σε μια γωνία κάποιος κούρευε τους συγκατοίκους του και κατά τόπους υπήρχαν εστίες με τσουκάλια πάνω στη φωτιά όπου μαγείρευαν φαγητό. [...]
Η συνεχής προσέλευση νέων κατοίκων είχε δημιουργήσει την ανάγκη να επεκταθεί ο κατοικήσιμος χώρος και έτσι στην οροφή στήνονταν νέες παράγκες, ο δεύτερος όροφος του Rat Hotel. Πάνω από τα κεφάλια μας άκουγα τους χτύπους από τα σφυριά, την ώρα που περπατούσα με τους άλλους ακτιβιστές. [...] Κατόπιν συμβουλής των άλλων ακτιβιστών, φορούσα μπλούζα με μακριά μανίκια, κλειστά παπούτσια και κάλτσες, μια και ο χώρος ήταν γεμάτος λύματα. Ενώ περπατούσαμε, από παντού έφταναν ανακατεμένες μυρωδιές από σκουπίδια, καπνό και φαγητά που μαγειρεύονταν. Η ατμόσφαιρα ήταν απονικτική. Άρχισα να νιώθω ένα κλειστοφοβικό αίσθημα. Το είπα στον Πέτρο, που βρισκόταν μπροστά μου και με φρόντιζε διαρκώς, ως πιο έμπειρος και παλαιότερος ακτιβιστής. Ο Πέτρος μου είπε πως στην πρώτη του επίσκεψη αναγκάστηκε να βγει εσπευσμένως έξω από το κτίριο για να μη λιποθυμήσει. (Κατερίνα Ροζάκου, Από "αγάπη" και "αλληλεγγύη". Εθελοντική εργασία με πρόσφυγες στην Αθήνα του πρώιμου 21ου αιώνα, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2018, σ. 202-203).